Ouderen die dementeren kunnen niet langer thuis blijven wonen als zij een gevaar zijn voor zichzelf of anderen. Verhuizen naar een vorm van beschermd en kleinschalig wonen is dan gewenst. Dat is een hele uitdaging, want zij willen vaak niet verhuizen. Ook is een ‘zo zacht mogelijke landing’ op de nieuwe plek belangrijk. Hoe pak je zo’n verhuizing van ouderen met dementie aan? Een leerzaam voorbeeld uit onze praktijk.
Bij een (gedwongen) verhuizing van ouderen met dementie zijn vaak veel partijen betrokken: denk aan mantelzorgers (meestal kinderen of familie), begeleiders. thuiszorg, huisarts, bewindvoerders en de zorginstelling waarnaartoe wordt verhuisd. De dementerende wordt ingeschreven bij een zorginstelling en daarna is het wachten op een plekje. Maar let op: als dat er eenmaal is, moet er al heel snel verhuisd worden. Dit geldt overigens ook voor ouderen die geen dementie hebben, maar door andere gezondheidsproblemen naar een zorginstelling moet verhuizen.
De situatie
Wij werden op een maandag gebeld door de begeleider van een dementerend echtpaar: op donderdag moesten zij verhuisd worden. De verhuisdatum was al afgestemd met de huisarts, die het echtpaar de avond van tevoren zou inlichten. Ook had de begeleider de bewindvoerder van het echtpaar, de zorginstelling, de thuiszorg en de huishoudelijke hulp ingelicht.
Het probleem was alleen dat de hele week bij ons al was volgeboekt… Wat nu?! We zochten uit alle macht naar een oplossing om de verhuizing alsnog op de afgesproken datum te kunnen doen. Maar helaas, we konden al eerder geboekte verhuizingen natuurlijk niet verzetten. Uiteindelijk kregen we het wél voor elkaar dat we de verhuizing een dag later konden doen. Dat betekende alleen dat alle afspraken weer moesten worden verzet. Dat kon helaas niet anders, maar zorgde wel voor een hoop extra gedoe en geregel.
De voorbereiding
We schoten in de 7e versnelling. Met de begeleider spraken we af om de volgende dag samen een kijkje in de woning van het echtpaar te nemen. Dat moest wel zonder dat zij in de gaten hadden dat wij van het verhuisbedrijf waren. De auto (met ‘Ontzorgd Verhuizen’ erop) werd dus een straat verderop geparkeerd en onze verhuisregisseur werd voorgesteld als de stagiair. Enige creativiteit is ons niet vreemd 😉 Zo’n bezoek is noodzakelijk om te bekijken wat er verhuisd moet worden zodat we weten wat er mee moet, hoe groot de verhuisploeg moet zijn, hoeveel dozen, ander materiaal en gereedschap we mee moeten nemen en hoe groot de verhuiswagen moet zijn.
Het was de bedoeling dat het echtpaar tot het laatst niets zou merken van wat er ging gebeuren en tot het laatste moment gewoon kon blijven wonen alsof er niets aan de hand was. Dat betekende dat wij op de verhuisdag na 9.30 uur in de woning mochten komen, alles zouden inpakken, inladen, overbrengen, uitladen, uitpakken en het nieuwe appartement weer zoveel mogelijk hetzelfde inrichten. Een mooie uitdaging, omdat de inboedel, op zijn zachtst gezegd, nogal bewerkelijk was, met veel antiek en een enorme servieskast vol familiestukken.
Daarna namen we contact op met de bewindvoerder van het echtpaar om onze offerte door te nemen, omdat hij degene was die de financiën van het echtpaar regelde. Dat was gelukkig snel in orde. Toen zochten we contact met de zorginstelling om informatie over het nieuwe appartement te achterhalen: Hoe groot is het? Is er al een kledingkast? Welke looproute (corona) mogen we gebruiken? Op welke etage ligt het? Mogen we boren om schilderijen op te hangen? Hangen er al lampen? Door zulke praktische informatie te achterhalen, komen we op de verhuisdag niet voor verrassingen te staan.
Ons advies
Voorkom teleurstellingen en betrek het verhuisbedrijf zo snel mogelijk bij de voorbereidingen van ouderen die naar een zorginstelling verhuizen. Ook al is de verhuisdatum nog niet bekend; het nodige kan vast – in alle rust – worden voorbereid.
De verhuisdag
Uiteraard was het echtpaar zelf niet bij de verhuizing aanwezig. Om 9.30 uur werden ze opgehaald door de bewindvoerder en naar een zus van mevrouw gebracht. Zij geloofden niet wat de huisarts hun de vorige avond had verteld: dat ze gingen verhuizen. Naar hun idee gingen ze alleen even ‘een kijkje nemen’ in de zorginstelling.
De verhuisploeg (4 verhuizers) ging aan de slag met inpakken en inladen.
Ondertussen zocht de huishoudelijke hulp de kleding van meneer en mevrouw uit. De thuiszorg wees aan wat er allemaal aan kleine spullen mee moest.
We namen veel foto’s om zoveel mogelijk alles op dezelfde manier te kunnen neerzetten en inrichten. Rond het middaguur reden we naar het nieuwe adres, zo’n anderhalf uur rijden.
Na een warm welkom door de zorginstelling laadden we de verhuiswagen uit en richtten we het nieuwe, ruime appartement in. De lamp weer bij de stoel, de kussens op de bank, het bed opgemaakt, de tv op de favoriete zender aangezet, de kasten ingericht en het wijntje die ze iedere avond samen dronken op tafel. Om 16 uur waren we klaar.
De reactie
Wij gaven de bewindvoerder een seintje en vertrokken, zodat hij het echtpaar binnenlaten. “Dat lijkt mijn tafelkleed wel”, riep mevrouw toen ze binnenkwam. “Dat ís jouw tafelkleed”, zei de bewindvoerder. Ze keken rond, zagen de servieskast. “Wat doen onze meubels hier?” Langzaam drong het door dat het om meer ging dan alleen een kijkje nemen. Inmiddels weten we dat het echtpaar naar volle tevredenheid op hun nieuwe, beschermde plek woont. Het kost wat moeite, maar zo kun je ouderen met dementie toch laten verhuizen.
Contact
Wilt u meer weten over het verhuizen van ouderen met dementie of een andere aandoening? Vraag ons dan gerust om meer informatie of vraag een gratis offerte aan.
Reacties zijn gesloten.