De een is 93 en woonde in Rijswijk. De ander is 78 en woonde in Woerden. Zwager Kees en zijn schoonzus Mieke zagen elkaar minstens een keer per week. Ze hadden een hechte band, die twee. Toch gingen ze verhuizen. Beide senioren kozen ervoor om dichterbij hun kinderen te gaan wonen.
Kees voelde zich sinds het overlijden van zijn vrouw Joke alleen. Niet meer goed ter been kon hij er niet makkelijk even op uit. In het flatgebouw waar hij woonde had hij weinig contacten. De kinderen woonden vlakbij Groningen, waardoor het niet makkelijk was om elkaar vaak te zien. Dus werd in goed overleg besloten dat hij naar Groningen zou verhuizen. Miekes wekelijkse bezoekjes zou hij wel gaan missen, natuurlijk. Ze kenden elkaar al bijna hun hele leven. Maar de verhuisoperatie werd toch in gang gezet.
Verhuizen van Rijswijk naar Groningen
De kinderen van Kees vonden een prachtig aanleunappartement in woonzorgcentrum Leyhoeve in Groningen. Ondertussen werd er voor Kees ingepakt, verhuisd, uitgepakt en ingericht en werd de oude flat leeggeruimd en opgeleverd. Kees liet het allemaal rustig over zich heen komen. Hij settelde zich, leerde andere bewoners kennen en genoot van de aandacht van zijn familie. Ook lichamelijk knapte hij op. Alleen Mieke zag hij minder vaak, door de afstand.
Verhuizen van Woerden naar Sneek
Ondertussen zat Mieke echter niet stil. De kwieke senior besloot zélf om ook dichterbij haar kinderen in Friesland te gaan wonen. Haar ruime vriendenkring in Woerden verklaarde haar voor gek: ‘Je laat zoveel achter!’. Maar Mieke was vastbesloten. Ze had al het nodige meegemaakt als het op haar gezondheid aankwam. Haar kinderen deden dan alles wat ze konden, maar door de afstand was het voor hen niet altijd makkelijk om werk en gezin te combineren met zorgen voor hun moeder. Zeker niet als er snel hulp nodig was. Bovendien wilde ze niet afhankelijk zijn van haar vrienden om haar te helpen in geval van nood. Ook zij werden ouder. Dus al woonde ze met heel veel plezier in Woerden, de keuze was niet moeilijk voor haar.
‘Ik heb er geen seconde spijt van gehad’
Mieke vond een heerlijk appartementje in Sneek, vlakbij het centrum. Ze begon met sorteren, gaf en gooide veel meubels en spullen weg. Op ons aanraden verzamelde ze al het servies en glaswerk in één kast die meeging. Zo hield ze overzicht. In twee dagen verhuisde ze met ons naar Sneek. Helaas kan ze door corona maar mondjesmaat werken aan het opbouwen van een nieuw sociaal netwerk, maar de nabijheid van haar kinderen maakt veel goed. ‘Ik zie ze iedere week. En ook al ben ik weer helemaal opgeknapt na een aantal operaties, het is voor mij een heerlijk gevoel dat ze zó bij me zijn als er wat aan de hand is’, vertelde ze. ‘Ik heb er geen seconde spijt van dat ik ben verhuisd’.
Opnieuw dichtbij elkaar
En het mooie is… Sneek en Groningen liggen net zo dichtbij als Rijswijk en Woerden. Kees en Mieke zien elkaar weer vaak. Ze hebben het over ditjes en datjes, maar ook over de politiek, het onderwijs (waar ze vroeger allebei in werkten) en de kinderen. Het is even doorbijten, maar dan kan een verhuizing mensen dichterbij elkaar brengen.
Reacties zijn gesloten.